Sala nr. 001

[Reetmine]

- Nie mogę April, co się stało to się nie odstanie. Niestety nie wiem jak to jest, ale mogę ci obiecać, że kiedy dojdzie do sprawy to zaświadczę by dziecko zostawili tobie. Ale sama musisz też zrozumieć, że jemu również zależy na nim, ty nie chcesz go stracić, jak i on nie chce.- Delikatnie ją od siebie odsunęła, spodziewała się ataku agresji za chwilę na swoją osobę. Ech te kuce, najpierw robią bajzel, a potem proszą o przebaczenie, tym bardziej bez kary.- To nie ode mnie już zależy, nie mogę ciebie wypuścić. Nawarzyłaś tego piwa i musisz je wypić, podejdź do tego jak kobieta. Spodziewaj się, że on ciebie niedługo odwiedzić, może będzie się to dało rozwiązać polubownie. Nie musisz przebywać tutaj w szpitalu, masz prawo go opuścić, ale nie radziłabym uciekać z miasta.

[April Moon]

Zrezygnowana opadła na kozetkę.
- Polubownie, co? Już to widzę... Nie musiał iść do władz, jeżeli chciałby to rozwiązać polubownie. Heh...
Położyła się i podsunęła sobie poduszkę pod głowę.
- Przyjdziesz jeszcze do mnie? Chyba jednak potrzebuje żeby ktoś zwyczajnie przy mnie pobył... I... I dziękuję że się za mną wstawisz... Jak masz na imię?
Spytała jeszcze na koniec. W jej oczach znów zaczęły formować się łzy.

[Reetmine]

- Kto wie, może będzie się to dało załatwić na spokojnie. Nie specjalizuje się w sprawach rodzinnych. Przyjdę jak będę miała czas, a na pewno postaram się. Każdy popełnia błędy a głupio by było gdyby miało ci to zniszczyć życie.- Zastanowiła się, rzadko kto ją o to pytał, nawet Luna się tym nie interesowała, choć oficjalnie była jej gwardzistką.- Fate, na imię mi Fate. Nie martw się, nic się nie stanie, a na pewno ty na tym nie stracisz. Bądź co bądź to twoje dziecko i raczej nikt by nie wpadł na pomysł rozdzielenia rodziny. Bywaj zatem.

Opuściła szpital i skierowała się szukać Sunny'ego.

z/t

[Black Cloud]

Niedługo po odejściu skrzydlatej, do pokoju z jednorożką przyszedł czarownik. Tak, ten z którym miała tyle zabawy wcześniej. Któremu wyeliminowała sporą część sprzętu i jego ulubione skórzane ubranie. Swoją drogą, ciekawe, że tak po prostu się rozerwało, no ale nic. Wiedźmin przeszedł przez drzwi i zamknął je za sobą - nie na klucz, bo to bez sensu. Oparł się o ścianę. Patrzył na klacz. - Witaj. - Mruknął do niej. Nie chciał jej robić na złość, chciał teraz tylko pogadać.

[April Moon]

- Co tu robisz? Przyszedłeś się nabijać z mojej niedoli? Proszę bardzo! Masz okazję!
Obrażona roztoczyła dramatycznie kopytkiem, jakby jej niedola była skupiona w pokoju wokół niej. Długo patrzyła mu w oczy, aż wreszcie pociekły jej łzy i ukryła głowę w poduszce.
- Nawet tutaj nie mam spokoju... Czemu świat nie chce mnie zostawić po prostu samej?
Szlochała cicho w poduszkę. Świat stawał się coraz gorszy

[Black Cloud]

- Jeżeli nie znasz moich intencji, to ich nie komentuj. - Poprosił ją. Taka prawda, nic nie wiedziała, więc niech nic nie mówi o tym, po co tu przyszedł.
- Nie jestem po Twojej stronie, od razu to naznaczę... nie jestem od tego, by kogoś wspierać, czy specjalnie robić mu na złość. Jestem prostym, anachronicznym reliktem przeszłości... - Zbliżył się do niej i pogładził jej grzbiet. Mimo wszystko, trochę jej współczuł. Nie bardzo, ale na tyle, by spróbować się z nią porozumieć.
- Chciałem sprawdzić, jak się czujesz. To wszystko.

[April Moon]

April odtrąciła kopytko wiedźkuca.
- NIE DOTYKAJ MNIE!
Patrzyła mu w oczy. Były takie... Aroganckie.
- Nie dotykaj mnie, proszę...
Zapłakała.
- Czuję się bardzo źle... Nie widać? Dlaczego bym płakała? TO nie są łzy radości, tępy...

[Black Cloud]

Ustał więc tak spokojnie obok niej. Nie, nie były aroganckie. Były obojętne... jak zawsze, ciągle w jego życiu.
- Od kiedy byłem mały, szkolono mnie na zabójcę potworów. Mam machać mieczem i rzucać czary, by bronić słabszych i potrzebujących... - Zniżył pysk do jej twarzy, by samemu spojrzeć głęboko swoimi żmijowatymi ślepiami w jej oczęta.
- Nie znam się na waszych uczuciach. Nie rozumiem cierpienia, nie rozumiem radości, nie rozumiem gniewu, smutku, szczęścia... nie rozumiem was... - Wyszeptał, wyjaśniając w większym stopniu swoje postępowanie.
- Ale rozumiem Ciebie. Dla tego proszę Cię, byś Ty też mnie zrozumiała. Nie jestem taki jak wy... jestem odmieńcem. Plugawym monstrum, jak mnie czasami poetycko opisują, naturze i moralności przeciwne. - Podniósł kopyto i delikatnie przetarł jej polik z łez. Jego kopyto było nagie, ponieważ nie miał swojego stroju. Dotyk ten był jednocześnie ciepły i chłodny, szorstki i delikatny, wywoływał dreszcze.

[April Moon]

- Jesteś głupcem... Albo nieczułym idiotą...
Odwróciła wzrok. Jego oczy mu jakoś nie pasowały. Za bardzo przypominały oczy węża. Ale nie zabierała głowy.
- Czego ode mnie chcesz? Nie wiem co byś ode mnie mógł chcieć...
Spytała jakby ścianę, jakby jego. Był dziwny, ale nie dlatego że był odmieńcem, tylko dlatego że zachowywał się jak maszyna albo golem. Nie było w nim krzty uczucia poza arogancją... Nie mogła tego inaczej nazwać.

[Black Cloud]

- W Twoim odczuciu, mogę być kim tylko zapragniesz. W moim, jestem kim jestem... nie można mnie winić za to, że byłem uczony tego, jak każdy inny wiedźmin. - Cloud jako jedyny ze swojej szkoły nie używał pojęcia "czarownik" za często. Wolał określać rzeczy po imieniu, nazywając samego siebie wiedźminem, mimo znaczenia tego słowa.
- Chciałbym... nie wiem, czego chcę. - Mruknął nagle. Co było prawdą. Kto normalny wie, czego chce w życiu?!
- Ale odczułem wielką potrzebę zobaczenia się z Tobą. Nie pytaj, nie mam pojęcia, czemu. Po prostu... mimo Twojego zachowania, zachciałem znów Cię ujrzeć. Po prostu...

[April Moon]

- O tak... Teraz jeszcze mi powiedz że się we mnie zakochałeś... Coś ci powiem, panie Wiedźkucu... Idiotyzmy prawisz... Każdy kucyk i żywe stworzenie czy to mutant czy to nowa rasa, gdy się rodzi, posiada psyche i oragnizm produkujący hormony. Kiedy kuc przebywa z osobami które lubi lub kocha, jego przysadka mózgowa powoduje przypływ endorfiny, która upaja mózg i powoduje u niego uczucie szczęścia... Kiedy ktoś z tego otoczenia umiera, odchodzi, znika, cała gospodarka hormonalna się załamuje i następuje głód endorfinowy. Popadasz w apatię i smutek.
Powiedziała do niego i usiadła na łóżku. Otarła kopytkami łzy. On ją znowu zdenerwował.
- Nie rób z siebie maszyny. Masz ciało, masz hormony, żyjesz. Sumienie, pragnienia i poczucie winy to właśnie efekt szkolenia, wychowania, nauki, gdzie tworzy się zależności. Jeżeli nauczysz psa podawać łapę, bo dostaje smakołyk, to potem będzie podawał łapę i bez smakołyku, bo i tak będzie mu to sprawiać przyjemność. Więc nie praw mi tu głupstw o nauce, bo nauka nie jest w stanie zabić uczuć... A teraz zamknij się i mnie przytul, jak tak bardzo chciałeś mnie zobaczyć!
Krzyknęła na niego wściekła. Patrzyła na niego jak na kloca. Kloca, który ja zirytował.

[Black Cloud]

Wysłuchał jej słów do końca. Spokojnie, bez gniewu i żalu. Nie rozumiała. Nic nie rozumiała... ale nie będzie miał jej tego za złe. Nie był mściwy. Nie tego go uczono. Zbliżył się więc i objął ją w pasie, przybliżając do siebie.
- Przed chwilą nie chciałaś, bym Cię dotykał... miło, że zmieniłaś zdanie. - Mruknął jej na ucho.
- Czy zakochałem... chyba nie. Ale nie mogę być nigdy pewnym. Na pewno jakoś Cię polubiłem, marudna kreaturo...

[April Moon]

- Jesteś idiotą... Tępym idiotą...
Objęła go kopytkami za szyję, ale szybko jej to wystarczyło i odsunęła go kopytkami.
- Ale tej ściany, nawet jeżeli ją naprawiła tamta pegazica, ci łatwo nie daruję. Zachowałeś się jak skurwiel i do tego nie chciałeś zrobić kompletnie nic!
I znowu się zaczęło... Ale chyba potrzebowała porządnej klótni z Tępym kucem ziemnym by przestać myśleć o zbliżającym się sądzie i o zdradzie Sunny'ego.

[Black Cloud]

- A teraz zamknij się i mnie pocałuj. - Mruknął do niej nagle, tak jak ona do niego. A co się będzie? Spodobała mu się, to było pewne. I kiedy zrozumie, że nie jest idiotą? Jest zdolnym alchemikiem, uczonym! Zna wiele pojęć magicznych i alchemicznych, zielarstwo... nie był ekspertem od miecza, wolał swoje Znaki, mikstury i petardy. Olejów nie używał... czemu? Sam nie wie, nie lubił ich szykować.

[April Moon]

Skopytkowała mu policzek. Uderzyła siarczyście, by to poczuł. Łzy jej w oczach stanęły i patrzyła na niego pełna wściekłości i nienawiści.
- Jak możesz!? Za to maja mnie do cholery sądzić! To jest źródłem mojego potępienia i tego, że chcą mi odebrać dziecko! A ty jeszcze śmiesz mi przerywać gdy żądam przeprosin za zniszczenie mi domu i chcesz żebym to z tobą zrobiła!?
Była wściekła. Rzuciła magicznie poduszką, tak by dostał w twarz.
- NIENAWIDZĘ CIĘ!