Sala nr. 001

[April Moon]

April odtrąciła kopytko wiedźkuca.
- NIE DOTYKAJ MNIE!
Patrzyła mu w oczy. Były takie... Aroganckie.
- Nie dotykaj mnie, proszę...
Zapłakała.
- Czuję się bardzo źle... Nie widać? Dlaczego bym płakała? TO nie są łzy radości, tępy...

[Black Cloud]

Ustał więc tak spokojnie obok niej. Nie, nie były aroganckie. Były obojętne... jak zawsze, ciągle w jego życiu.
- Od kiedy byłem mały, szkolono mnie na zabójcę potworów. Mam machać mieczem i rzucać czary, by bronić słabszych i potrzebujących... - Zniżył pysk do jej twarzy, by samemu spojrzeć głęboko swoimi żmijowatymi ślepiami w jej oczęta.
- Nie znam się na waszych uczuciach. Nie rozumiem cierpienia, nie rozumiem radości, nie rozumiem gniewu, smutku, szczęścia... nie rozumiem was... - Wyszeptał, wyjaśniając w większym stopniu swoje postępowanie.
- Ale rozumiem Ciebie. Dla tego proszę Cię, byś Ty też mnie zrozumiała. Nie jestem taki jak wy... jestem odmieńcem. Plugawym monstrum, jak mnie czasami poetycko opisują, naturze i moralności przeciwne. - Podniósł kopyto i delikatnie przetarł jej polik z łez. Jego kopyto było nagie, ponieważ nie miał swojego stroju. Dotyk ten był jednocześnie ciepły i chłodny, szorstki i delikatny, wywoływał dreszcze.

[April Moon]

- Jesteś głupcem... Albo nieczułym idiotą...
Odwróciła wzrok. Jego oczy mu jakoś nie pasowały. Za bardzo przypominały oczy węża. Ale nie zabierała głowy.
- Czego ode mnie chcesz? Nie wiem co byś ode mnie mógł chcieć...
Spytała jakby ścianę, jakby jego. Był dziwny, ale nie dlatego że był odmieńcem, tylko dlatego że zachowywał się jak maszyna albo golem. Nie było w nim krzty uczucia poza arogancją... Nie mogła tego inaczej nazwać.

[Black Cloud]

- W Twoim odczuciu, mogę być kim tylko zapragniesz. W moim, jestem kim jestem... nie można mnie winić za to, że byłem uczony tego, jak każdy inny wiedźmin. - Cloud jako jedyny ze swojej szkoły nie używał pojęcia "czarownik" za często. Wolał określać rzeczy po imieniu, nazywając samego siebie wiedźminem, mimo znaczenia tego słowa.
- Chciałbym... nie wiem, czego chcę. - Mruknął nagle. Co było prawdą. Kto normalny wie, czego chce w życiu?!
- Ale odczułem wielką potrzebę zobaczenia się z Tobą. Nie pytaj, nie mam pojęcia, czemu. Po prostu... mimo Twojego zachowania, zachciałem znów Cię ujrzeć. Po prostu...

[April Moon]

- O tak... Teraz jeszcze mi powiedz że się we mnie zakochałeś... Coś ci powiem, panie Wiedźkucu... Idiotyzmy prawisz... Każdy kucyk i żywe stworzenie czy to mutant czy to nowa rasa, gdy się rodzi, posiada psyche i oragnizm produkujący hormony. Kiedy kuc przebywa z osobami które lubi lub kocha, jego przysadka mózgowa powoduje przypływ endorfiny, która upaja mózg i powoduje u niego uczucie szczęścia... Kiedy ktoś z tego otoczenia umiera, odchodzi, znika, cała gospodarka hormonalna się załamuje i następuje głód endorfinowy. Popadasz w apatię i smutek.
Powiedziała do niego i usiadła na łóżku. Otarła kopytkami łzy. On ją znowu zdenerwował.
- Nie rób z siebie maszyny. Masz ciało, masz hormony, żyjesz. Sumienie, pragnienia i poczucie winy to właśnie efekt szkolenia, wychowania, nauki, gdzie tworzy się zależności. Jeżeli nauczysz psa podawać łapę, bo dostaje smakołyk, to potem będzie podawał łapę i bez smakołyku, bo i tak będzie mu to sprawiać przyjemność. Więc nie praw mi tu głupstw o nauce, bo nauka nie jest w stanie zabić uczuć... A teraz zamknij się i mnie przytul, jak tak bardzo chciałeś mnie zobaczyć!
Krzyknęła na niego wściekła. Patrzyła na niego jak na kloca. Kloca, który ja zirytował.

[Black Cloud]

Wysłuchał jej słów do końca. Spokojnie, bez gniewu i żalu. Nie rozumiała. Nic nie rozumiała... ale nie będzie miał jej tego za złe. Nie był mściwy. Nie tego go uczono. Zbliżył się więc i objął ją w pasie, przybliżając do siebie.
- Przed chwilą nie chciałaś, bym Cię dotykał... miło, że zmieniłaś zdanie. - Mruknął jej na ucho.
- Czy zakochałem... chyba nie. Ale nie mogę być nigdy pewnym. Na pewno jakoś Cię polubiłem, marudna kreaturo...

[April Moon]

- Jesteś idiotą... Tępym idiotą...
Objęła go kopytkami za szyję, ale szybko jej to wystarczyło i odsunęła go kopytkami.
- Ale tej ściany, nawet jeżeli ją naprawiła tamta pegazica, ci łatwo nie daruję. Zachowałeś się jak skurwiel i do tego nie chciałeś zrobić kompletnie nic!
I znowu się zaczęło... Ale chyba potrzebowała porządnej klótni z Tępym kucem ziemnym by przestać myśleć o zbliżającym się sądzie i o zdradzie Sunny'ego.

[Black Cloud]

- A teraz zamknij się i mnie pocałuj. - Mruknął do niej nagle, tak jak ona do niego. A co się będzie? Spodobała mu się, to było pewne. I kiedy zrozumie, że nie jest idiotą? Jest zdolnym alchemikiem, uczonym! Zna wiele pojęć magicznych i alchemicznych, zielarstwo... nie był ekspertem od miecza, wolał swoje Znaki, mikstury i petardy. Olejów nie używał... czemu? Sam nie wie, nie lubił ich szykować.

[April Moon]

Skopytkowała mu policzek. Uderzyła siarczyście, by to poczuł. Łzy jej w oczach stanęły i patrzyła na niego pełna wściekłości i nienawiści.
- Jak możesz!? Za to maja mnie do cholery sądzić! To jest źródłem mojego potępienia i tego, że chcą mi odebrać dziecko! A ty jeszcze śmiesz mi przerywać gdy żądam przeprosin za zniszczenie mi domu i chcesz żebym to z tobą zrobiła!?
Była wściekła. Rzuciła magicznie poduszką, tak by dostał w twarz.
- NIENAWIDZĘ CIĘ!

[Black Cloud]

Uchylił się przed poduszką, wcześniej gładząc się po twarzy przez jej uderzenie.
- Staraj się, a i tak wyjdzie z tego ?ajno... - Mruknął pod nosem, obserwując ją.
- Nie obchodzi mnie, czemu chcą Ci zabrać dziecko. Ja bym Ci go nie zrobił... wiedźmini są bezpłodni. - Wzruszył ramionami.
- Przepraszałem Cię już za tę ścianę, ale Ty najwyraźniej za głośno krzyczałaś, by to usłyszeć.

[Sunny Sky]

Sunny dotarł bez problemu do szpitala, patrząc z sporą dezaprobatą na lekki burdel w nim i na tamtejszy personel. Wolał swoją przychodnię, była bardziej swojska. Dotarł wreszcie do drzwi sali 001... Zatrzymał się. Serce zaczęło mu bić szybciej. Za tymi drzwiami była klacz, która go porwała i zgwałciła... I była matką jego dziecka. Całkiem ładną matką, trzeba dodać... Sunny się już uspokoił, był w na serio dużo lepszym nastroju niż po wypuszczeniu i bardzo się w tej chwili cieszył, że dano im możliwość polubownego załatwienia sprawy. Wszedł do środka.
-Cześć April... - Zaczął. Spojrzał na nią, wściekłą, i na jakiegoś paskudnie wyglądającego ogiera. - Chwila... Bardzo pana proszę o opuszczenie pokoju, muszę porozmawiać z April w cztery oczy... - Spojrzał na nią. Wściekła... Wybrał najgorszy możliwy moment do rozmowy.

[Black Cloud]

Spojrzał na przybyłego. Wyglądał... trochę młodo. Tak, było to strasznie niezwykłe. Bardziej go zastanowiło, czemu przyszedł właśnie do niej.
- Będę czekał przed drzwiami. - Oznajmił spokojnie i opuścił pokój. Usiadł na wolnym krześle obok pokoju i przymknął oczy, czekając aż tamten sobie pójdzie...

[April Moon]

- Czego chcesz?
Nie miała dla niego dobrych słów gdy wiedźkuc odszedł. Zmierzyła go od kopyt do głów. Te jego uszy. A ona tak je lubiła i je pieściła. Jego ciekawie ubarwione skrzydełka... Jego jasna karnacja maści... Jego pomarańczowe oczy... Nienawidziła go za to jaki był. Że tu był, że ją zdradził, że jeszcze śmiał się tu pojawiać. Zdrajca... Nie miało znaczenia że tak go polubiła, i że tak naprawdę na początku go porwała i zgwałciła. Dziecko poczęte nie było z gwałtu. Patrzyła na niego z zimna nienawiścią.

[Sunny Sky]

Sunny zadrżał lekko pod jej wzrokiem, ale się opanował. Sięgnął kopytkiem do swoich rzeczy i wyciągnął stamtąd niewielkie kupione po drodze pudełko czekoladek, kładąc je obok April.
-Ehm... Pogadać. - Powiedział. Czuł się zakłopotany. Zakłopotany, na brodę Celestii! To on tu był ofiarą... - Więc, przede wszystkim... Nikt ci nie chce zabierać dziecka. O to możesz być spokojna. Miałem czas na myślenie... Dziecko nie może dorastać w Everfree, w jaskinii, to nie warunki dla dziecka. Nie może mieć matkę uznawaną powszechnie za przestępczynię albo siedzącą w więzieniu. Potrzebuje też jakiś środków więc... Czemu się tak na mnie patrzysz? - Skapitulował wreszcie.

[April Moon]

- Zdradziłeś mnie! Poszedłeś do zafajdanych władz! Więżą mnie tu do cholery!
Wzięła te czekoladki i cisnęła je mu w pysk tak, że od uderzenia rozsypały się po pokoju. Chwilę ciężko dyszała, ale po chwili się uspokoiła... Za dużo na raz... Za dużo...
- Przecież ja za przestępczynie uważana jestem przez CIEBIE! Jak mogłeś!? Jak możesz pytać, czemu się tak na ciebie patrzeć!? NIENAWIDZE CIE! Nienawidze... Nie-Na-WI-Dzę!
Z każdą sylabą stukała go kopytkiem w pierś. Niech wie, co przeskrobał. To i tak nic nie zmieni.
- Nikt nie chce zabierać mi dziecka... Idioto! Właśnie to zrobi prawo i władza! Odbiorą mi je i żadne z nas go nie zobaczy! Ale nie dam się łatwo! Zrozumiano!?