Pony Utopia

Szybko podeszła do jedzenia leżącego na podłodze.
- JEŚĆ!
Szybko zaczęła pakować jedzenie do pyszczka... Ale ono przelatywało przez jej przełyk i spadało na ziemię. Jakby nie była materialna. Jakby sama była mgłą.
- Czemu nie mogę jeść? I... Czemu tu tak... Zzzzzzzimnoooooooo!
Jej wycie przypominało już wycie wiatru, które go zbudziło.

Uuuuch... Zjawiska nadprzyrodzone... Czemu to zdarzało się jemu? Czy nie dość cierpiał w tym momencie? Spojrzał na klaczkę z ukosa i podszedł do niej.
-Skup się, młoda. - Powiedział autorytarnym tonem. - Teraz sobie przypomnij co robiłaś zanim mnie spotkałaś, dobrze? To bardzo, bardzo ważne, zrozumiano? Muszę to wiedzieć.

- A... Ale... Ale... Ja nie wieeeeeeeeeem!
Rozpłakała się na dobre rzewnymi łzami. Parowały one zanim dotykały ziemi i zamieniały się w mgiełki. Jej skrzydła sterczały w przerażeniu i rozpaczy. Wyglądało to dziwnie, zważywszy na to, że była dorosłą klaczą... Dorosłą, nieumarłą klaczą.
- NIE WIEEEEEEEEEEEM!

-Na brodę Celestii, uspokój się! - "I daj mi spać!" dodał w myślach. - Słuchaj, możesz przejść przez te kraty, widzisz je? One... dla ciebie nie istnieją. Możesz iść gdzie chcesz, tu niedaleko jest wioska, na pewno ci tam pomogą! - Zapewniał ją mając nadzieję, że się uspokoi, a kto wie? Może nawet odczepi od niego? Stanowczo nie był w nastroju.

Duch spojrzał na niego z jeszcze większymi oczami i zaczął płakać jeszcze głośniej.
- Jesteś wstręęęęęęęętnyyyyyy! Ja nie mogę stąd wyyyyyyyyyyjść!
Jej głos był świdrujący. Prawdopodobnie tak brzmiały Ponshee ze starych podań. Płakała coraz głośniej. Czemu ten chłopak był taki niemiły i niegrzeczny. Przecież ona nie wie co się dzieje w ogóle.

Sunny już miał naprawdę dość. Był w coraz gorszym humorze, nie mógł spać, był porwany, Discord wie co Flame mu zrobi gdy zejdzie... Też zaczął płakać.
-Ja też nie mogę! I to ty mnie obudziłaś! - Krzyknął wreszcie, mając wrażenie, że traci rozum. Hm, w sumie, to czy on go kiedykolwiek miał? Jego stabilność psychiczna powinna budzić wątpliwości od chwili, gdy nawiał z bratem z instytutu....

Duszek się uspokoiła na sekundę i zobaczyła, że ten chłopak też płacze. Podleciała do niego i przytuliła go. Jej dotyk był chłodny jak stal. wokół miejsc gdzie go dotykała, wykwitały kryształki lodu.
- Nie płaaaaaaaaacz! Ogiery nie płaaaaaaaaaczaąąąąąąą! Pocieszająąąą małe klaaaaaczkiiiiiiii!
Tuliła go mocno i szlochała już ciszej. Bała się go, ale on nie powinien płakać.

Dobra, przestał płakać, to było głupie, zwłaszcza, że jej dotyk był bardzo, bardzo, bardzo zimny. Przytulił ją też, mimo wszystko.
-Słuchaj, wszystko będzie dobrze. - Powiedział uspokajającym tonem. - Z tego co widzę to się zgubiłaś, musisz... Znaleźć drogę tam,, na górę. Spróbuj może z tymi kratami, jesteś mniejsza ode mnie i możesz się przecisnąć.

- Ale ja nie mogę... Próbowałam... Tak tu zimno... Jesteś taki cieplutki... Mogę cię jeszcze potulić?
Wtuliła się w niego. Kryształki lodu wyrastały jak szalone na powierzchni jego futerka. Czochrała główką o jego szyję.

-Ale jesteś strasznie zimna, boję się, że mnie zamrozisz... Tul, jak chcesz. - Mruknął, otrząsając się z lodu. Zaczął szczękać zębami z zimna i już po chwili przestał mieć możliwość odpowiadania jej, po prostu nie był w stanie opanować dreszczy. Z każdą chwilą czuł się coraz gorzej, w każdym możliwym sensie, fizycznym i psychicznym.

Duszek rozpłynął się niedługo potem. Celę opuściła mroźna mgła. Słychać było tylko spokojne i miarowe chrapanie April, niesione echem.
- Mmmmmm... Doktorku... Nie tak mocno...
Mruczała przez sen. Nawet jej sny były erotyczne. Wydawało się, ze nie usłyszała nic z tego, co się działo na dole, w celi.

Sunny zaklął, raczej mało uprzejmie, pod adresem April, i położył się znowu. Skoro ta cholera nawet s ny takie miała, i to o nim, to zaczynał się obawiać o swój los... I to tak porządnie. Przede wszystkim tęsnił za Flame, po raz pierwszy od dorośnięcia spał bez niej u boku. Musi się o niego strasznie martwić... Albo być na niego strasznie zdenerwowana, co też niezbyt dobrze wpłynie na jej stan.

April wstała z rana. Przeciągnęła się jak tygrysica i zeszła spokojnie na dół ucieszona i wszamała wczorajsze resztki jako śniadanie, podgrzewając je zaklęciem. Spojrzała na dół. Sunny spał. Nabrała parę kropel wody magia i wylała je mu na twarz z wysoka, by się obudził.
- Nawet nie zjadłeś. A potrzebujesz siły. Cóż, będziesz jadł zimne...
Uśmiechnęła się i ubrała na siebie płaszczyk.
- Uciekam na miasto po parę rzeczy. Kupię ci coś dobrego.
Zachichotała i uciekła.
[Z/T dla April]

Co? Woda? U niego w łóżku? Kran mu cieknie? Chwila, nie ma kranu w sypialni... I ma wygodniejsze łóżko... Flamy też nie jest taka twarda... Puścił kamień, który namiętnie tulił przez sen i zleciał z wrażenia na ziemię. Łańcuch zabrzęczał ponuro. Zaklął znowu, a brzuch mu zaburczał smutno. Nie miał wyjścia, zjadł kawałek lasanii... Zimnej... Z podłogi. Podleciał potem do krat na górze, starając się je jakoś otworzyć pod nieobecność jego oprawczyni.

Dno wypełniła mgiełka, taka sama jak w nocy. Tym razem nie słychać było płaczu, ale rozległo się pytanie:
- Co robisz? Wyglądasz zabawnie.
Odbiło się echem po ściankach. Kraty nie chciały ruszyć za nic. Były przywalone kamieniami. Lazania i podłoga pokryły się kryształkami lodu.