Skraj lasu

[Willow Bark]

Patrzyła jak bułka odlatuje wgłąb lasu jeszcze chwilę po tym, jak zniknęła z pola jej widzenia. Nie słychać jednak było żadnych ryków rozjuszonego zwierzaka, więc była raczej spokojna. Odwróciła się do niego i zachichotała widząc co trzyma w kopytku. Szybko jednak się uspokoiła, gdy schował je z powrotem do torby. Słuchała grzecznie dalej. Co prawda nie miała pojęcia o czym on mówi, w końcu była tylko pegazem, ale uśmiechała się i kiwała głową jakby rozumiała.
- Mówiłeś, że już tam nie pracujesz... - zauważyła, gdy on zaczynał zjadać bułkę. Widząc jak sok cieknie mu po brodzie nagle całkiem zesztywniała. Poczuła dziwną ochotę zlizać mu to z twarzy. Drgnęła. Nienienie, to obrzydliwe. Drgnęła jeszcze raz, a jej skrzydła gwałtownie rozpostarły się na boki. Zachichotała nerwowo.
- Chyba się troszkę ubrudziłeś...

[Angel]

Valor spróbował zetrzeć sok z brody, upierdliwy płyn jednak tylko się rozmazał. Zirytowany, postanowił na razie to całkiem zignorować, zamiast tego skupiając się na pierwszym pytaniu pegazicy.
- Och, na razie tam nie pracuję, przyjmą mnie jednak natychmiast, kiedy tylko się tam postanowię pojawić. A póki co wydaje mi się, że jestem na urlopie...
Drgnął, gdy skrzydła klaczy nagle rozpostarły się na całą długość. Uśmiechnął się lekko, wyciągając kopytko i lekko muskając piórka Willow.
- Interesujące, wydawało mi się, że pegazy robią tak tylko wtedy, gdy mają zamiar gdzieś lecieć albo... nieważne. Czy masz odlecieć? Całkiem przyjemnie mi się z tobą rozmawia...

[Willow Bark]

Czując jego kopytko na swoich piórkach drgnęła po raz trzeci, usilnie zaciskając usta, żeby przypadkiem nie zrobić niczego głupiego. Wydała z siebie tylko jakiś nieartykułowany odgłos. Gdy zapytał, czy chce odlecieć, milczała, robiąc się coraz czerwona na twarzy, z chwili na chwilę coraz bardziej. W końcu powoli pokręciła głową, nie odrywając oczu od jego poplamionej buźki.
- Nie, ja... tylko... - opuściła wzrok na ziemię - Umyj się, no... - mruknęła, a niewyraźny grymas pojawił się na jej twarzy, pod obfitym rumieńcem.

[Angel]

Valor zaśmiał się, słysząc uwagę pegazicy. Sięgnął do torby i wyciągnął nawilżoną chusteczkę, którą dokładnie zmył plamę z twarzy. Nie dbając za bardzo o porządek, rzucił ją za siebie. Podniósł się z ziemi i podszedł do klaczy, uśmiechając się lekko... A gdy dostrzegł jej rumieniec, zaśmiał się z całego serca.
- Już, czysty, zadowolona? Przepraszam, jeżeli ci to tak strasznie przeszkadzało... Ale, to wcale nie tłumaczy, dlaczego teraz twoje skrzydła są w takim stanie. Moja wiedza o pegazach nie jest zbyt duża... Może mnie oświecisz? - Zbliżył się tak, że ich nosy się stykały i dodał najsłodszym tonem, jaki tylko mógł z siebie wydać. - Hm?

[Willow Bark]

Uważnie obserwowała jak Angel się wyciera, nadal lekko drgając. Przygryzła wargę. Źle, źle, bardzo źle. Głupie skrzydła, za szybko zdradzają jej zainteresowanie. To nie było tak, że naprawdę czegoś od niego chciała, ale... Może tylko trochę. Może więcej niż trochę. To było jednak bardzo nie na miejscu i nawet ona to wiedziała. Ostatnim razem lądując w krzakach skończyło się to niezbyt dobrze. Choć z drugiej strony...
Zakwiliła cicho słysząc od niego pytanie, zwłaszcza, że dochodziło z tak bliska. Co teraz odpowiedzieć? Gdzie uciec? Wplątała się i od razu straciła większość zwykłej pewności siebie.
- B-bo... skrzydła... one tak jakoś same... - wydukała próbując patrzeć wszędzie tylko nie na niego - T-to nie tak...

[Angel]

Valor Angel bez zdziwienia stwierdził, że doskonale się bawi, obserwując, jak Willow się wierci pod jego spojrzeniem. Spokojnie sięgnął kopytkiem w górę, odgarnął jej włosy z twarzy, po czym ściągnął okulary. Czuł się świetnie i całkowicie zapomniał o poprzednich zmartwieniach. Liczyła się tylko klacz przed nim, pomimo krępującego stanu, w jakim się znalazła, wciąż całkiem urocza.
- Jakoś tak same, hm? - Zapytał z uśmiechem, jednym kopytkiem przesuwając powoli po skrzydle pegazicy. - Interesujące, naprawdę. Myślałem, że pegazy w prawie wszystkich sytuacjach nad tym w pełni panują. - Wyraźny nacisk na słówko "prawie" raczej nie był przypadkowy.

[Willow Bark]

Willow zwróciła spojrzenie na ogiera dopiero, gdy odgarnął jej grzywę z twarzy. Zdjął okulary... Teraz było jeszcze gorzej, świdrował ją spojrzeniem bezpośrednio. Z drugiej strony jednak, jego oczy miały niezwykły kolor i jakoś chciała w nie patrzeć.
Ale znowu gadał o skrzydłach, szlag. Jej piórka nastroszyły się pod wpływem jego idiotycznej zabawy. Policzki zapiekły jeszcze mocniej.
- No właśnie. Prawie, tak? To jest wyjątkowa sytuacja - powiedziała cicho, ale zdecydowanie pewniej niż wcześniej - Tak się dzieje, kiedy... - przerwała na moment zastanawiając się jak obrać w słowa to, co chciała przekazać - ...kiedy... chcę poznać kogoś bliżej - wyjaśniła zdecydowanie podkreślając słowo "bliżej".

[Tawny Leaf]

Tawny usiadł tuż przed lasem, w pobliżu nie było widać nikogo. O tak, to stanowczo odpowiadało pegazowi. Odłożył tobołek, z niego zaś wyciągnął małe metalowe naczynie, oraz krzesiwo, ze znalezionego drewna sformował ruszt, a pod nim mały stos, który już za chwilę płonął żywym ogniem.Warzywa które "kupił" szybko przygotował i wrzucił do garnka, jednocześnie zalewając je wodą. Po drodze do lasu znalazł trochę ziół, które świetnie nadały się jako przyprawy
- Zupy nie są zbyt popularne, w tej części Equestrii. - zachichotał.
- Rzeczywiście - bardziej świsnął niż wypowiedział tajemniczy głos.
- Kto tu jest? Pokaż swoją twarz, a jak trzeba to stań do walki jak mężczyzna. - przełknął ślinę, zastanawiając się czy to "coś" rzeczywiście było owym mężczyzną.
Ku uldze kuca, a może jego przerażeniu nikt nie odpowiedział. Po około 20 min, zupa była gotowa, pegaz dalej niespokojny, skonsumował ją oblizując się przy tym. Dawno nie jadł niczego tak dobrego. Zatęsknił za domem, szybko jednak poker-face wrócił na jego twarz. Udał się do namiotu i zaczął medytacje: rozpalił kadzidło, skrzyżował swoje nogi, i odpłynął w inny świat.

[Tawny Leaf]

Poranek był rześki, w sumie godzina 5 to o godzinę piątej, nawet słonce jeszcze jest za nużone w linii horyzontu. Było to miłą odmianą, ponieważ pegaz pochodził z gór na północy, przeważnie o tej porze można było jeszcze zaobserwować sierp księżyca. Tawny wyspał się, mimo dręczących go myśli. Teraz natomiast, tajemniczy dźwięk tłumaczył sobie jako czyste urojenie, ewentualnie wiatr. Codzienny trening nie mógł czekać, tak jak zazwyczaj nawet nie zjadł śniadania lecz z kopyta ruszył wzdłuż drogi. Nie minęło 10 sec, a on zatrzymał się.
- To nie ma sensu, odczuwam strach myśląc o tej dziczy, a jednocześnie nie mogę się oprzeć by tam nie wejść. Z drugiej strony jak nie stawie czoła strachu to on nade mną zapanuje i towarzyszyć mi będzie do końca życia. - pomyślał - Nadchodzę lasie Everfree, teraz to ja stanę się twoim koszmarem.! - bez uprzedzenia krzyknął.
Poskładał swoje obozowisko, podleciał do góry i niewahająca się, zniknął w buszu.

[Angel]

Angel pomasował swój policzek, zastanawiając się nad propozycją klaczy. Rzeczywiście było już ciemno, a samotna podróż do pubu średnio mu pasowała. Wciąż się nieco obawiał zderzenia z rzeczywistością, które najprawdopodobniej czekało go w karczmie. Lekko zadrżał z zimna i niepokoju, jednak zdołał uśmiechnąć się słabo do klaczy.
- Chyba skorzystam z zaproszenia, jeśli nie sprawia ci to problemu.
Wstał i zajrzał do swojej torby. Zobaczył paczkę papierosów i zapalniczkę... Nie palił, więc zamknął i ponownie otworzył swój bagaż. Tym razem w środku leżały jego okulary i niewielka latarka. Założył na twarz pierwsze, a drugie zawiązał paseczkiem przy szyi.
- Prowadź! - Powiedział dziarsko.
[prawdopodobnie z/t]

[Willow Bark]

Willow uśmiechnęła się szeroko, gdy ogier przyjął jej zaproszenie. Z niemałym trudem dźwignęła się z ziemi i otrzepała lekko. Przyjrzała się uważnie temu, co Angel robi z torbą. Ciekawiło ją jak to się dzieje, że pojawiają się w nich znikąd różne przedmioty. Podobną miał też... Kojiro. Dlaczego wszystko tak się jej kojarzyło? Cóż, w każdym razie musi się kiedyś dowiedzieć jak te torby właściwie działają.
- Świetnie! Więc... - zerknęła okiem na świecące się coś, które trzymał jednorożec i zrobiła lekko zdziwioną minę, ale mówiła dalej - Więc chodźmy!
Wyprzedziła go i ruszyła przed siebie.
[zt]

[Soar]

Soar spokojnie maszerował wzdłuż Lini lasu. Obserwował. Analizował. Tak naprawdę nudził się i obijał, ale wolał żeby wyglądało na to, że robi to za co mu płacą. Czyli patroluje. Miał wielką ochotę napić się czegoś wysoko procentowego, ale...
no cóż, teraz był gwardzistą, i nie mógł pić na służbie. W teorii. Rozsiadł się na przewalonym drzewie i zaczął rozmyślać.
Nad starymi czasami. Nad swoją mutacją. I dlaczego brak jednej nogi i oka jest taki denerwujący. Przecież nie z takimi problemami kuce żyją. Na pewno. Sam osobiście nikogo nie poznał, ale miał pewność że tak jest.
Myślał o starych dobrych czasach...

[Rockstone]

Lekka mgła opadła na tę część lasu. Było to raczej normalne o tej porze. Wraz z mgłą tradycyjnie przybył chłód i wilgoć. Las Everfree zawsze ma swój mrok, ale w tym momencie jakby atmosfera stawała się gęstsza.
Nagle, tuż za uchem Soara zabrzmiał głos
- No cóż, pewne defekty fizyczne powodują dyskomfort, lecz lepsze to niż śmierć i zapomnienie. Wierz mi, wiem coś o tym.
Jednorożec odwrócił się, lecz nie znalazł nikogo ani nic, co mogłoby wydać te słowa.

[Tea Charmer]

Nagle z dziupli przewalonego drzewa wyłoniła się długa drewniana laska która niespodziewanie, szybkim ruchem wciągnęła za szyję kulawego gwardzistę lunarnego do środka dziupli..
[Soar z/t czekaj na post który wrzuci cię na Pole]

[Sombra]

Król postanowił zrównać się z klaczą, a nawet ją wyprzedzić. Kto to widział by taka osoba jak on chował się za damskimi plecami? Gdy był na skraju przyznał, że było tu tak mrocznie swojsko, tylko te drzewa psuły widok. Lepsze by były duże, granitowe kryształy. Zastanawiał się po co go tutaj zaprowadziła, wątpił by władczynie tutaj przebywały. Spojrzał w bok i skamieniał.
-Nie!



- Nie, nie nie! O królu zapominają, a stawiają pomniki jakiejś bestii? To nawet nie jest hańba!- Zbliżył się do czarnego pomnika, nawet cukierki przed nim leżały. Zastanawiał się kto byłby na tyle chory by składać ofiary demonom. Demony powinny służyć, a nie być obsługiwane. Tej zniewagi było za wiele, odwrócił się plecami i z całej siły kopnął w postument, wkładając w to jeszcze magię. Nie złamał go, ale pomnik upadł z łoskotem na ziemię.- Ohyda!