Klonowy Zagajnik

[Hikari Senshi]

W ?lad za grobem pegaza ziemia otworzy?a si? nad mieczem, który spad? do nowopowsta?ego otworu. Wkrótce z drugiej ju? dziury w ziemi wyszed? neighpo?czyk, w którego plecach tkwi?o ostrze. Hikari szybko wyci?gn?? swoje ostrze z pleców i schowa? do pochwy, po czym rozejrza? si? dooko?a. Ostatnie co pami?ta? to ostre lec?ce w jego stron? w labiryncie, a teraz znalaz? si? w niewiadomym sobie miejscu. To wszystko by?o bardzo dziwne, samuraj nie wiedzia? co robi?.
Po chwili spostrzeg? przed sob? trzy kucyki. Podszed? do nich i powiedzia?:
- Przeprasza?, je?li przeszkadza?. Gdzie ja teraz by?, nie zna? to miejsce.

[Casimir]

Casimir odruchowo cisn?? w Arientara kul? ognist? (która, jak si? potem okaza?o, mia?a oko?o 50 stopni w skali Fahrenheita i by?a zrobiona z czekolady... ale có? mia?zrobi?, w ko?cu nazwa? go"Kaziem"), po czym z wyrazem niebotycznego zdziwienia na twarzy wyj?? sobie lufk? z ust, obejrza? uwa?nie swojego dziwacznego papierosa, po czym znowu przypali?, zaci?gn?? si? i przytuli? Ariego tak mocno, jak nigdy.
- Ty ?yjesz!

[Arientar]

Czekoladowa ognista kula nie zrobi?a wra?enia na kowalu. Po chwili na pegaza rzuci? si? jego przyjaciel. Jego u?cisk by? na tyle mocny, ?e móg?by odebra? pegazowi oddech, gdyby ten móg? oddycha?.
- Nie jestem pewien czy ?yj? - powiedzia?, odwzajemniaj?c u?cisk i nabieraj?c oddechu. Brak oddechu robi? swoje, jesli pegaz nie nabra? powietrza celowo, nie mial czym mówi? - Ale chodz?, wi?c nie jest tak ?le. A ten to kto?- spojrza? na pegaza w kapeluszu, który z wra?enia zach?ysn?? si? herbat? i najwyra?niej zemdla?.
Po chwili przerwa? im kolejny go?? z za?wiatów.
- Nie, nie przeszkadzasz. Jestem Arientar, a jakie jest twoje imi?? Wygl?dasz jakby? nie pochodzi? st?d - pegaz przyjrza? si? uwa?nie kucykowi w zbroi - Nie pochodzisz mo?e z Neigponu, kolego? Spotka?em kiedy? kowala z tego kraju.

[Hikari Senshi]

Neighpo?czyk wys?ucha? uwa?nie d?ugow?osego pegaza.
- Moje imi? brzmie? Hikari Senshi, Arientar-san - uk?oni? si? pegazowi - Tak, ja pochodzi? z Neighponu i umrze? niedawno. Najwyra?niej duchy opieku?cze nie chcie? wpu?ci? mnie do kraina umar?ych - powiedzia? ze smutkiem w g?osie.
- Prosi? o wybaczenie, ja musie? przemy?le? kilka rzeczy. Ja ju? sobie i?? i nie przeszkadza? wam, wy musie? by? przyjaciele. Sayonara, - po tych s?owach ogier uk?oni? si?, po czym wyszed? z zagajnika i ruszy? w stron? lasu.

[z/t]

[Casimir]

- Pa, Hikari. - obejrza? si? za odchodz?cym kuzynem. - Ari, jak by?o po drugiej stronie? - znów si? zaci?gn?? - Hikari to syn Tei, alternatywnej osobowo?ci Tea, ojca Minda i Arrow, mojego wuja... - tutaj zrobi? krótk? pauz?, jakby co? oblicza? -Jak dla mnie wygl?dasz na ca?kiem ?ywego... Rzeczywi?cie, nie oddychasz... Wiesz co? Napij si?. - wyci?gn?? z torby butelk? Stalliongradzkiej i dwa kieliszki, po czym postawi? je na pobliskim nagrobku i nala?. - Rany, pij? na cmentarzu. Czuj? si? jak jaki? metal... Na zdrowie! - powiedzia?, wychyli?, i si? przechyli?, jako ?e ju? dawno wypi? o wiele wi?cej, ni? powinien.

[Arientar]

- Sayonara - powiedzia? do odchodz?cego obcokrajowca, po czym przys?ucha? si? Casimirowi, który zacz?? opowiada? swojej rodzinie - Wi?c ten Hikari jest spokrewniony z Arrow i z tob?? Ciekawe.
Po chwili Casimir wyci?gn?? wódk? i pocz?stowa? pegaza
- Eee tam, pi?o si? w ró?nych miejscach - powiedzia? i podniós? kieliszek - Na zdrowie - powiedzia? i przechyli? kieliszek. Nie poczu? nic nadzwyczajnego
- Dziwne, nie piecze - spojrza? i podszed? do le??cego jednoroga - To na pewno jest wódka, Casimir?

[Casimir]

- Eeeeee... HIK! - wsta? powoli, po czym zogniskowa? wzrok na przyjacielu - To defffinityfnie jeft futkaaaaaablargh... - jego ?o??dek nie wytrzyma? i pu?ci? wielkiego, soczystego pawia pod kopyta Arientara - Jak Eris kocham, wódka... - widocznie Troch? go to otrze?wi?o. - Nie czujesz pieczenia? To nie dobrze... Sprawd?my to... Masz, spróbuj. - wyci?gn?? z torby butelk? tabasco i nala? do kieliszka pegazowi, po czym sam pola? sobie reszt? resztki wczorajszej kolacji. Jad? ju? tyle ostrych rzeczy, ?e zapiek?o go minimalnie, ale w po??czeniu z marynowanymi papryczkami chilli i niedojedzonym kebabem przywróci?o mu przynajmniej cz??ciow? trze?wo??.

[Arientar]

- Skoro chcesz - powiedzia? Arientar i wypi? kieliszek tabasco jednym haustem. nie zrobi?o to na nim wra?enia. Jego cia?o by?o wci?? martwe, wi?c nie czu?o smaku, zapachu, bólu, niczego - Wci?? nic, mój przyjacielu - powiedzia?, wpatruj?c si? w niego martwymi oczami bez wyrazu. Na szcz??cie jego pyszczek mia? ten sam cwaniacki wyraz, co zawsze. Chocia? w po??czeniu z tymi oczami w sumie wygl?da?o to troch? strasznie.
- Jak widzisz to niestety nie podzia?a?o.

[Casimir]

Gdy Casimir próbowa? ustali?, jak przywróci? czucie Arientarowi, nagle zapiszcza? jego de-terminarz, tym razem ju? na dobre stawiaj?c go do pionu.
-Mia?e? by? na s?dzie, któ? za Ciebie tam zasi?dzie? Ruszaj si?, do kaduka, droga jest przed tob? d?uga!
- Ja tu si? zasiedzia?em a mia?em by? na s?dzie... Wybacz. - powiedzia? i si? odteleportowa?.

[z/t]

[Arientar]

Arientar patrzy?, jak Casimir podskakuje i patrzy co? na swoim malutkim urz?dzeniu. Zaraz po tym jednoróg po?egna? si? z pegazem i powiedzia? co? o jakim? s?dzie. Nawet to nie zdziwi?o kowala, jego przyjaciel zawsze robi? ró?ne rzeczy, nie dziwota, ze go w ko?cu postawili przed s?dem.
- ?egnaj. - powiedzia? do znikaj?cego przyjaciela, po czym wzi?? pozostawion? przez niego butelk?, kieliszki i reszt? ?miecia i wyrzuci? do najbli?szego kosza po drodze na zewn?trz zagajnika.

[z/t]

[Last Verse]

Last rozejrzał się nieprzytomnym z radości wzrokiem. Po czym rozłożył się na czyjejś mogile i zaczął pić. Spokojnie rozkoszując się smakiem i powolnym odpływaniu. Zauważył że jest mu zimno. Połamał kilka gałęzi po czym rozpalił ognisko. Rozłożył się wokół niego i dalej pił. Nagle zachciało mu się śpiewać i grać. Wyciągnął gitarę i zaczął śpiewać jedną z piosenek z jego repertuaru.

(5 godzin później)
Skończyły mu się piosenki i wódka. Dorzucił drewna ostatnią myślą i zasnął przytulony do butelek.

(kilka godzin potem)
Słońce biło go po oczach. Obudził się całkiem miło, jak zwykle bez kaca (takie dziwne coś że nigdy nie ma kaca). Wstał przeciągnął się i rozejrzał. Ognisko całe się spaliło tylko kilka rozżarzonych węgielków zostało. Wziął butelki pod pachę i poszedł poszukać skupu butelek. Może strzeli sobie jeszcze piwko.
z/t

[Sombra]

- Ja żyję!- Krzyknął na cały głos rozumiejąc, że udało mu się przeżyć. Ostatnie co pamiętał to skumulowaną moc Kryształu Serca i Kryształowego Królestwa która zbliżała się nieubłaganie w jego stronę, niczym fala tsunami. Później zaś implozja i chwilę potem eksplozja.

Zdziwiło go jednak to, że dookoła niego było ciemno, nie mógł się również za bardzo poruszyć. Powietrze też pachniało dziwnie, tak zgnile. Przewrócił wzrok i jego oczom ukazał się szkielet. Jego wrogowie zamknęli go w trumnie! Intensywnie zaczął uderzać kopytami o jej wieko. dosyć szybko zostało zniszczone, jak i bez większych problemów przekopał się przez ziemię. Łykał świeże powietrze niczym ryba wrzucona z powrotem do wody. Rozejrzał się, znajdował się na jakimś cmentarzu, z dala od swojego królestwa. Musiał zatem do niego wrócić, zamienił się więc w cień. Zaskoczyło go jednak to, że nie jest gigantyczną chmurą, lecz jeno obłokiem. Wrócił do swojej pierwotnej formy i znalazł wzrokiem drzewo. Postanowił je zniszczyć, ale nie spalić czy połamać, lecz wręcz zdezintegrować. Skupił się i czekał na mały, zielony promień, ale ten nie wyszedł z jego rogu. Nie udało się mu również zamienić go w gigantyczny czarny kryształ. Usiadł na ziemi i spojrzał na swoje kopyta.

- Kryształ Serca zachował me życie, ale pozbawił większości mocy, cena za ostatnie wydarzenia. Głupota, powinien pozbawić mnie wiedzy, do każdej potęgi można dojść dzięki niej.- Zamienił się w cień i podleciał na najwyższe drzewo by spojrzeć na okolicę. Znał okoliczne miasto z wizji Twilight i jej asystenta, Ponyville. Niedaleko Canterlot, a więc i księżniczek. Zeskoczył na ziemię, jednak zamiast wylądować z gracją przewrócił się, tłukąc głową o kamień. Zamroczyło go na chwilę, gdy wstał dostrzegł krew na grzywie.- Więc i fizycznie jestem słabszy, dobrze już teraz wiedzieć.

Zastanowił się jak to rozegrać. Mógł założyć sektę czy inną tajną organizację, z której to pomocą pokonałby księżniczki i odzyskał królestwo, ale... ale był teraz sam, znacznie słabszy i działał na terytorium wroga. Prędzej czy później władczynie by to odkryły, a wtedy miałby naprawdę ciężko. Chciał mieć wszystko od razu ale pamiętał, że właśnie przez to przegrał dwa razy. Każda zdrowo myśląca osoba na jego miejscu ukrywałaby swoją obecność, ale Sombra do tchórzów nie należał, zresztą im mniej logiczne działania, tym większą szansa na ich powodzenie. Nucąc sobie stary hymn własnego pomysłu skierował się w stronę miasta.

z/t

[Feather]

Feather od dwóch godzin leżał pod kamieniem grobowym Blue Sky, "opowiadając jej" o wszystkim, co go spotkało. Gadał, jakby stał przed nim żywy kucyk, uważnie go słuchający.
- No i widzisz, dzieci są teraz dorosłe, mi wogóle nie idzie z tymi klaczami... Niby mogę często z kimś się pierniczyć, a jednak potrzebuję kogoś, kto zawsze będzie ze mną, kto zawsze będzie mnie kochał, nie tak na pięć minut i adios... Kogoś, kto da mi potomstwo... Ech... Chciałbym, żebyś przeżyła jednak...

[Spearmint]

Goniona przez kryształową klacz Opalescence wskoczyła z rozbiegu na głowę Feathera, przytrzymując się jej pazurami i sycząc wściekle w stronę Spear. Ta zatrzymała się obok pegaza z kocim nakryciem głowy, patrząc na nich z zainteresowaniem.
- Kocie niemądry, zejdże z niego natychmiast! Ból mu zadajesz! No, schodź, do nogi! - Próbowala zawołać ją jak się woła psy. Czuła się tu o tyle nerwowo, że był to najwyraźniej cmentarz, a to co teraz robiła można byłoby uznać za bardzo poważne naruszenie porządku.

[Feather]

Cóż, nie spodziewał się, że zaatakuje go kot, który wczepi swoje łapki w jego grzywę...
- AAAAAUAAA, TY CHOLERO JEDNA... - zaklął.
Z trudem wytrzymując ból, spwodowany przez dwadzieścia wbijanych pazurków w jego skalp, ściągnął z siebie kota, który szarpiąc się, po odstawieniu go, spierdolił na drzewo.
- Niech pani następnym razem pilnuje zwierzaka - powiedział, wycierając plamkę krwi ze swojej głowy - Jeszcze by mi oko wydrapał i wtedy...
W momencie, w którym odwrócił się w kierunku domniemanej właścicielki futrzaka, zdębiał z zachwytu. Jej kolor sierści był tak bardzo nienaturalny, ale zarazem tak strasznie piękny... Nie wiedział, co to za istota kucykopodobna...
- ... Nie wiem, kim, albo raczej czym jesteś, ale wydajesz się mi taka wspaniała... - westchnął, gdy promyk Słońca rozświetlił klacz - Te kolory... Jesteś najpiękniejszą istotą, jaką widziałem... Jak cię zwą i co tutaj robisz? Kim ty tak naprawdę jesteś? Mam nadzieję, że ty pytanie nie uraziło pani...