Dom Feathera i Spearmint

[Feather]

Pegaz złapał pudełko w kopytko, po czym wytargał młodego za skrzydło do innego pokoju.
- Dzięki Shadow, że rozpocząłeś tą rozmowę. Od dzisiaj wyrzekam się ciebie. Mam jednego syna. Sunniego. Wiesz co, buy some apples!? Liczyłem, że ułożę sobie znowu życie. Ale nie. Ty wpierdoliłeś się tu bez pytania, a potem robisz mi... To. Dobrze znasz moje poglądy i wiesz, że nie chciałbym gadać przy Sombrze o polityce. Prawdopodobnie teraz straciłem szansę. Nienawidzę cię. Już nigdy nie zwracaj się do mnie "tato", "ojcze", a nawet nie mów mi po imieniu. Nie chcę cię znać. Poza tym... Skąd wy się wzięliście, jak...
I w tym momencie coś przypomniało się Featherowi. Zabezpieczał się za każdym razem, gdy kochał Blue...
- ... Ja się zabezpieczałem... Shadow. Odejdź. Wyjdź. Nie obchodzi mnie, czy jesteś źrebakiem, czy nie.
Miał żal. Okropny. Do syna. Niewymawialny. A jeszcze większy do klaczy, którą kochał... Prezerwatywy nigdy nie pęknęły...
Po uj mi takie życie... Zawsze źle...
Wyszedł z pokoju, zabierając pudełko z biżuterią, poszedł do Spearmint. Zastał ją siedzącą w koncie. Podszedł do niej, przytulił ją mocno, ucałował w czółko i położył pudełko.
- Pamiętaj, że własny ojciec cię zniewolił... Wybacz, że to się stało... Nie jestem ciebie godzien.
Jego słowa były pełne smutku, a sam zresztą płakał. Miał dosyć wszystkiego. Podniósł się, bo siedział obok niej i zdjął miecz ze stojaka. Był ostry. Na tyle ostry, że potrafił przeciąć pęcinę, do kości, jakby mocno oprzeć się o ostrze...

[Spearmint]

Co? Co się dzieje? Co mu odbija? Przerażona Spearmint chwyciła go za kopyto, którym trzymał miecz, i mocno przytuliła z strachem w oczach.
-Feather, przepraszam... Nie chciałam tego, naprawdę. Mój ojciec... ja mu po prostu wierzę. On nie jest zły... - Szepnęła, tuląc go.
- Proszę, uspokój się, nie polepszasz tak sytuacji. Naprawdę. - Prosiła go cichutko. Sama nie wiedziała co myśleć.

[Shadow Sky]

Shadow, który akurat się położył na tapczanie, próbując zrozumieć co się dzieje, gdy nagle ojciec wbił do pokoju,chwycił go za skrzydła i wyciągnął z niego. Bolało, mocno. To co potem usłyszał, bolało jeszcze bardziej. Wypierał się go. Jego. To było... było... niewyobrażalne. Starał się mu teraz pomóc, zrobił mu posiłek. Rozmowa zeszła na politykę nie z jego winy, to nie on prawił złośliwości o mieszkaniu w karczmach. Co więcej, dalej słyszał odgłos w głowie...
I jeszcze twierdził, że się zabezpieczał. No... no co za... Padł na podłogę, przykrył głowę kopytami i zaczął płakać. Jednego dnia zostawiła go Ventaze, zmienił się w źrebaka i teraz był obrażany przez własnego ojca. Do tego czuł się, jakby od tego wypadku w Everfree się wciąż zmieniał.
- Tato... Tatusiu...Przepraszam przepraszam przepraszam.... - Szeptał cicho do nieobecnego w pokoju Feathera, trzęsąc się lekko. Czuł się, jakby znowu umierał.

[Feather]

- Twój ojciec traktuje obywateli jako mrówki napędzające państwo, a nie jako wolne kucyki, które się chcą rozwijać w dowolnych kierunkach. Jest zapatrzony w siebie, nie chce dobra innych, tylko swojego i khm... Państwa. Zauważ. Do niego nie liczą się ofiary i złe skutki, a tylko to, czy się utrzyma... Jest tylko dobrym strategiem. Nawet dzieci chciał wykorzystać do pracy w kopalniach. Dzieci. Małe, chude, cherlawe. Wyobraź sobie Shadowa w łańcuchach... Zresztą nawet nie musisz. Widziałaś to. Widziałaś zło, do jakiego doprowadził. Poza tym... Mój... grrr... syn zaczął tą rozmowę. Znał moje poglądy, jednak dalej to ciągnął. Wiedział, że pokloce sie z Sombrą... A teraz twoj ojciec nie pozwoli mi byc z toba. Przez niego. Ja nie chce takiego zycia... Seks mam zawsze, ale nigdy nie mam milosci, normalnego, trwalego zwiazku, rodziny... Chcialbym wychowac dzieci... Ale nie jest mi to dane. To bedzie juz... Chyba czwarty raz, jak upadam w milosci. Nie chce takiego zycia...
Nie przytulał klaczy... Trzymał ją tylko w kopytkach za ramiona, mówiąc do niej, patrząc w jej oczy. Piękne oczy...
- Nie jesteś niczemu winna.

[Spearmint]

- To był... ciężki okres. Ciężkie czasy. Ocalił nasz kraj, a przed nim było o wiele gorzej... Ale rozumiem o co ci chodzi. - Powiedziała smutnym tonem, widząc, że nie tuli. Wyjęła mu z kopyt miecz, by sobie nic nie zrobił. Nagle przymrużyła oczy.
- A ojciec... to jedna sprawa. Szanuję go teraz, chciałabym by i on szanował mnie, ale nie pozwolę, by stanął nam na przeszkodzie. Gdyby to zrobił i mu się udało, to widziałby, że jestem słaba, a słabości nienawidzi. Uda się nam. -
Pocałowała go, z pewnymi trudnościami, ale się jej udało.

[Feather]

Pegaz momentalnie przycisnął klacz do siebie, mocno, przewrócił się z nią na łóżko, całując ją... To było piękne. Wspaniałe... Tak jeszcze nie całował się od czasu... Blue. Powiedzenie, że się zabezpieczał było poniżej pasa... Ale musiał. Narazie jakoś ukrywał swoje podejrzenia, jednak teraz puściły mu nerwy. Jak to możliwe, że Shadow... Nie było. To tylko sen. Chyba. A przynajmniej taką miał nadzieję. Po paru minutach skończył całować Spearmint i podniósł miecz z podłogi.
- Dobrze wiesz, że on nie da nam żyć razem. A jeśli nie mam żyć dla ciebie, to nie mam dla nikogo. Siostra ma mnie w, za przeproszeniem, w dipie, ojciec to jakiś przeklęty okultysta, ojczym i matka nie zasługują na miano kucyków, a reszta... Przyjaciół też nie mam. Zniknęli. W dodatku teraz jeszcze syn... Drugi ma rodzinę. Jestem tylko kulą u nogi.
Przymknął oczy, uniósł miecz jednym z kopyt, przystawiając go do pęciny... Zadrżał.
***
- Feather, nie rób tego.
- A kim ty niby jesteś, by mi rozkazywać?
- Jestem twoim Turkusikiem... Pamiętasz mnie?
- Blue? Pamiętam...
- Jeśli to zrobisz, to niespotkasz się ze mną.
Głos klaczy przepełnił smutek.
- Trudno. Mam dosyć tego wszystkiego. Shadow...
- Wiem, wszystko wiem. Obserwuję cię z góry. Wiesz, kochanie... Shadow jest twój. I Sunny. I zawsze będą. To, co się z nimi stało jest według Niego konieczne, by cię nawrócić.
- Nawrócić? Z czego?
- Wiesz, Feather... W przyszłosći twój Salon stanie się domem publicznym. A to Pan poczyta za obrzydliwe.
- Łaskotki pewnie też...
- Nie. Śmieje się z tego, bawi go to, ale jednocześnie cię lubi. A przynajmniej lubił. Wiesz, czemu Spearmint? Jej obyczaje, jej postawa... Ona jest idealna.
- Do czego? - spytał zdziwiony.
- Byś założył rodzinę. Na nowo. Zrób to dla mnie. Zasługujesz na to.
- Jak, gdy Sombra zaraz się rzuci na mnie?
- Dasz mu radę, lub on da sobie radę sam. Miłości nic nie zagrozi. Prawdziwej.
***
Miecz wypadł z jego kopyt, wbijając się w podłogę...
Feather klęknął, osłabiony.
- B... Blue... Moja głowa... - pomasował czoło.

[Spearmint]

Przyciśnięcie do łóżka i całowanie nie było złe, było wręcz przyjemne. Gorzej, że gdy wreszcie otworzyła oczy, by zobaczyć czemu przestał ją calować dostrzegła, że przystawił miecz do pęciny i mówi dziwne rzeczy. Co prawda go potem wypuścił, ale tego było dla Spearmint już za wiele. Chwyciła miecz i odłożyła go na miejsce, po czym z zaciętą miną podeszła do Feathera i dała mu z kopyta w twarz.
- Uspokój się! Natychmiast! To rozkaz, zrozumiano? Wracaj do tego co robiłeś bez cięcia się! - Powiedziała groźnym tonem, któremu przeczyły łzy w oczach. Raniło ją to, co teraz wyprawiał pegaz.

[Shadow Sky]

Drżący i zapłakany pegazik wreszcie uniósł się z podłogi i chwiejnym krokiem wrócił na tapczan, gdzie próbował się ułożyć zanim ojciec się wściekł. Nie myśląc za wiele położył się tam znowu, sprawdzając kopytkiem czoło. Był rozpalony, zupełnie jak w czasie choroby. Nie miał już sił płakać, łkał tylko jak zwykły dzieciak. Miał wrażenie, że miesza mu się w głowie.

[Feather]

- Dziękuję, już lepiej - powiedział do klaczy i uśmiechnął się.
Wytarł swoje łzy, jej łzy, swoim skrzydełkiem. Przytulił ją mocno. Nie zasłużył, ale musiał.
- Kocham cię, Spearmint. Dam ci wszystko, czego pragniesz. I siebie, całego, tylko błagam, wybacz mi... - zaczął wpłakiwać się w jej grzywę.
Czeka go mnóstwo roboty...

[Spearmint]

- No, doskonale. - Powiedziała udobruchana, obejmując go.
- Wybaczam... I co z twoim synem? Słyszałam krzyki i płacz... - Zaniepokoiła się nagle. Czy to możliwe, by maltretował źrebaka? Chciał pociąć siebie, to byłby dobry epilog do pocięcia własnego syna. Ale tam był Sombra, chyba by na to nie pozwolił, wyglądało na to że malec mu się spodobał... Chociaż nie, pewnie by go zostawił.

[Feather]

- Mój syn mnie zawiódł, lecz ja zawiodłem go jeszcze bardziej. Idę do niego... I tak tego nie da się naprawić, lecz przynajmniej mu coś opowiem. Zobacz, co kupiłem dla ciebie. Jest w pudełku... Przepraszam na moment.
Mając totalnie gdzieś Sombręi to, co teraz sobie tam myślał, wrócił do syna.
- To nie ty nie zasługujesz, byś był moim synem. To ja nie zasługuję na bycie twoim ojcem... Słyszałem mamę. Jesteś moim dzieckiem. I zawsze będziesz... Nawet, jeśli mnie któregoś dnia wykończysz.
Podleciał bliżej, przytulił go ostrożnie. Był taki rozpalony... To wszystko przez niego, o sprawił tyle kłopotów teraz... A jednak czuł, że może mu się w końcu uda.

[Shadow Sky]

Shadow się zaczął naprawdę źle czuć. Musiało się to już zacząć wcześniej, albo od wdepnięcia w czarci bluszcz. Zadrżał lekko od dotyku ojca.
- Tatusiu... Myślę że jestem chory... - Szepnął głosem wręcz skrajnie niepasującym do jego dorosłego charakteru. Potrząsnął nagle głową i zrobił szersze oczy. - Tato... Przepraszam, ja nie wiem czemu ja tak... Przecież mi najbliżej do anarchizmu... - Kichnął. Zakręciło mu się w głowie. Opadł na tapczan.

[Spearmint]

Widziała to pudełko. Z lekkim westchnieniem otworzyła je, wyjęła naszyjnik. Przez chwilę obracała go w kopytku, aż wreszcie nałożyła go sobie na szyję. Tak przystrojona, przypasała sobie znowu miecz i poszła do Sombry. Siedział dalej przy stole, widocznie mając gdzieś cały cyrk, który miał tu miejsce.
- Tato. Mam szczerą nadzieję, że to nie zrobiło na tobie bardzo złego wrażenia, bo doszłam do wniosku że, biorąc pod uwagę czego mnie dzisiaj nauczyłeś, nielogiczne by było, bym dawała sterować swoim życiem prywatnym, zwłaszcza że jesteśmy poza Imperium. Będę z Featherem. - Powiedziała spokojnie.

[Sombra]

- Zawsze miażdżąco dostawaliśmy od Equestriań. Racja, lepiej niech tylko część walczy z wrogiem, niech oni ryzykują swoim życiem. Później dostaną wpis do encyklopedii o swoim bohaterstwie i wszyscy będą zadowoleni. Wiem że dla was i dla kryształowych kuców jestem potworem, ale gdybym nie przejął władzy Kryształowe Królestwo już dawno stałoby się częścią Equestrii, jego historia i dokonania by przeminęły. I ono by ucierpiało na skutek inwazji heroldów. Jak to dla ciebie zabrzmi pegazie to ja uratowałem jego niepodległość, by teraz miało własnych władców. Twój syn chyba dobrze wyjaśnił ci sprawę, jak i moja córka, ja nic więcej nie mam do dodania.
A więc miał rację, jego kobieta zginęła. Miał nadzieję, że jeśli naprawdę chciał się związać z jego córką to lepiej zadba o jej bezpieczeństwo. Choć temu Featherowi coś się nie spodobało, domyślał się, że ma to związek z jego osobą. A ten dalej starał się go prowokować. Już chciał coś powiedzieć gdy Feather wyszedł, po nim zaś wyszedł Shadow. Dorosły wrócił z jakimś prezentem dla córki, ale ta również po chwili wyszła. Domyślił się, że coś poszło chyba nie tak i oficjalnie spotkanie zostało zakończone. Przecież nie skakali sobie do gardeł, nie stało się nic złego. Spojrzał na Feathera i odchrząknął.
- Chyba kolacja została zakończona, muszę powiedzieć, że jadło i napitek było dobre.
Wtedy też i pegaz wyszedł, wyglądał na wzburzonego. Nalał sobie wina i czekał cóż to się stanie. Trwało to z dobry kwadrans, nic przy siedzeniu tysiąc lat w lodzie. W końcu wróciła jego córka, powiedziała o tym, że chce być z Featherem. Już chciał powiedzieć o tym domu publicznym, ale nie powiedział.
- To twoja decyzja, będziesz z kim będziesz chciała być.

[Feather]

Pegaz uniósł swój magiczny amulet, przyłożył go do klatki piersiowej syneczka. Coś wyszeptał, amulet zaczął się świecić, a po ciele malca rozlazły się czerwone błyskawice.
- Mam nadzieję, że magia tego artefaktu ci pomoże, Shadow... - powiedział, okrywając go kocykiem - Ech... Zapomnijmy o tym najlepiej. Przynajmniej na parę godizn... Kocham cię synu - przytulił go jeszcze raz i pocałował w nosek - Wybacz, muszę lecieć do Sombry. Zaraz tu wrócę, obiecuję.
I Tak też zrobił. Już za chwilę stał przed Sombrą...
- Wiem, że to, co zrobiłeś, uchroniło twój kraj przed niebezpieczeństwem. Wiem. I było to słusznym wyjściem. Jednak w czasie pokoju obywatele powinni cieszyć się wolnością. Popieram monarchię i każdego władcy, który potrafi dobrze prosperować państwem, oraz podziwiam go. Czas wojny, a czas pokoju to dwa różne okresy. I oczywiście, wojna wymaga kontrolowania obywateli, by uniknąć kolaboracji, by napędzać gospodarkę, produkować broń. Jednak czas pokoju jest dobrym momentem, by znowu odzyskali wolność, mogli działać dalej sami. Konkurencja napędza rozwój, a ten w końcu przyczyni się do zwiększenia możliwości w walce z wrogiem w każdej ewentualności. Oczywiście myślę, że... Król wie, o co chodzi. Najpierw coś dla wojska, a z wojska wynalazek dla kucyków... I dziękuję. Jadło to w dużej części zasługa mojego syna, zanim wpadł w ten bluszcz. Nie potrafię aż tak dobrze gotować. Ani przypinać sobie czyiś zasług.