Dom Feathera i Spearmint

[Feather]

Gdy go pocałowała, był zbyt zaskoczony, by cokolwiek zrobić - był "zamrożony" przez kilka sekund przyjemnego zaskoczenia.
- Ja... Ufff, dobrze...
Feather podleciał do klaczy, przytulił ją mocno i zaniósł na łóżko. Swoje. Leżał na niej, patrząc jej w oczy. Odgarnął kosmki grzywy z jej czoła, zbliżył się, liznął jej nosek, po czym ucałował ją namiętnie.
- Kocham cię... - powiedział na krótko przed tym.
Tak... Odkrył, ile dla niego zaczęła znaczyć ta klacz...

[Spearmint]

Spearmint bez protestu dała się zanieść na łóżko a następnie pocałować. To było bardzo ciekawe i przyjemne doświadczenie, jeszcze nigdy nie przeżywała czegoś takiego. Spuściła skromnie wzrok, jako panienka z dobrego (choć zniewolonego) domu.
- Ehm... u nas musiałbyś najpierw porozmawiać z moim ojcem, ale mój prawdziwy nie żyje, a z Sombrą... lepiej nie rozmawiaj na ten temat, jakbyś go spotkał. - Powiedziała cichutko. Wyglądało na to, że tutaj ogiery sobie mogły wybierać klacze bez kontaktu z ich rodzicami.

[Feather]

- Wiele dla mnie znaczysz... I zawsze będę przy tobie. I pomogę Ci zabić Sombrę. Kocham cię i chcę z tobą być. Myślę, że chyba dzisiaj... Powinniśmy...
Właśnie mu się przypomniało, jakie opory miał przy Sweet. Miał też i tu. Bał się, że ten rodzaj miłości ponownie "spłoszy klacz".
Objął ją ramieniem i położył się obok, po czym nakrył ich obydwu kołderką, tuląc ją nie tylko kopytkiem, ale i skrzydłem.
- ... Spać ze sobą normalnie. Za wiele dzisiaj przeszliśmy, by teraz namiętność nami omotała... - pocałował ją w uszko - Dobranoc.
Zasnął.

[Spearmint]

Uzyskała pomoc przy zabiciu Sombry. Doskoanle! Bała się, że spróbowałby jej zabronić, a wtedy jako klacz musiałaby się go usłuchać albo mu się sprzeciwić, a to by było sprzeczne z tradycją. Za krótko go znała by mu się sprzeciwiać. Leżała pół godziny, nieco przestraszona ale zdecydowana, że mogła trafić dużo gorzej, a poza tym, poniekąd, sama wybrała. Skąd miała wiedzieć, że tutaj ogiery mogą "podbijać" prosto do klaczy, bez pośredników? Ciekawiło ją też o jakiej "namiętności" on mówił, nie słyszała o czymś takim. Może chodzi o problemy z tłumaczeniem?
Wreszcie zdołała zasnąć.

[Feather]

W nocy spało mu się bardzo dobrze. Miał też ciekawy, nieco erotyczny sen o łaskotaniu Księżniczki Celestii. Miała taki śliczny śmiech, że spróbował zasnąć i "dokończyć sen". Oczywiście gdy wstał po pół godziny, śniło mu się zaś już co innego - że był wielorybem. Zawiedziony więc otworzył oczęta, a zawód minął, bowiem ujrzał wspaniałą, kryształową klacz, która drzemała w jego objęciach.
- D'awww... - westchnął.
Chwilę później szepnął jej do ucha.
- Dzisiaj będę z tobą na zawsze...

[Spearmint]

Spearmint męczył kolejny koszmar o Sombrze. Przyzwyczaiła się do nich na tyle, że nawet nie rzucała się dzisiaj przez sen, mimo to jednak spała dość niespokojnie. Jej sen był na tyle lekki, że obudził ją szept Feathera. Otworzyła oczy, chwilę myślała, a potem gwałtownie je rozszerzyła. Wyplątała się z jego uścisku i wyskoczyła z łózka.
- Pardon, przepomniałam! Zaspałam! - Stanęła w framudze drzwi, cała czerwona z wstydu.
- Cóż sobie życzyć śniadać? - Zapytała, jako grzeczna, skromna i posłuszna klacz.

[Feather]

Feather drgnął, zaskoczony impulsywnością klaczy.
- Spokojnie, spokojnie, nie masz za co przepraszać... - odparł łagodnym tonem - I nie musisz mnie obsługiwać, Spearmint, czy tam wstawać specjalnie wcześniej, by mnie obsługiwać.
Pegaz wstał z łóżka, przeciągnął się i podszedł do swojej (nowej) ukochanej, po czym przytulił ją mocno i ucałował w policzek.
- Naprawdę, nie musisz. Ale skoro już chcesz, to liczę na twoją inwencję twórczą. Założe się, że cokolwiek byś nie przygotowała, to będzie smaczne.

[Spearmint]

-Ależ to obowiązek klaczy, usługiwać ogierowi. Indyferencja byłaby niedopuszczalna. - Spear zrobiła wielkie oczy. Ten kraj miał przedziwne zwyczaje. Gdy uzyskała zgodę na przygotowanie Featherowi śniadania, ruszyła szybko do kuchni. Akurat była tam ta kocica... chwyciła ją, uniosła na stół, rozejrzała się za nożem...
- Feather, czy koty są jadalne? - Zawołała, szukajac czegoś ostrego.

[Feather]

- Rozumiem - odparł.
Zadowolony Łaskotek poszedł do łazienki, oporządzić się, po czym skierował się do kuchni, gdzie ujrzał coś, co rozbawiło go do rozpuku.
- Bwaahahahahahahaa... Kotów się nie je... Chociaż... Bwahahahaha, nie, kotów się nie je. One są tylko po to, by je hodować dla przyjemności. I żebył łowiły myszki. Och, jak już chcesz coś przygotować, to poszukaj w lodówce, złociutka.

[Spearmint]

O, zrozumiał, a już się bała że przesadziła z "indyferencją".
- Nie je? I co cię tak bawi? - Zapytała zdezorientowana. Puściła Zagłobę-Opalescence na podłogę i popatrzyła po szafkach. Miała szukać w lodówce, ale miała jeden problem.
- A gdzie tu lodówka? W piwnicy? - Zapytała zrezygnowanym tonem. U nich lodówki były pomieszczeniami wypełnionymi lodem.

[Feather]

- No nie je się - odparł, jak gdyby nigdy nic.
Spojrzał na biedną kotkę, która miaucząc i gapiąc się swymi wielkimi oczyma na niego, zaczęła prosić o jedzenie. Dał więc jej miskę mleka i troszkę szyneczki, pokazując, co to jest lodówka swojej Spearmint. Wogóle, to wytłumaczył jej, gdzie co jest, jak używać sprzętów domowych. Miał nadzieję, że za piętnaście minut, jego domek nie pójdzie z dymem...

[Spearmint]

Nie je...
Lodówka była kompletnie inna od tych imperialnych. Piec też. Wszystko było inne! Jej nieszczęsna matka by chyba po prostu wyrzuciła wszystko i zaprowadziła własne porządki, ale Spearmint nie miała takiego doświadczenia, a poza tym chyba nie było warto wyrzucać piecyka tylko po to by zrobić tu palenisko.
Przygotowała na śniadanie Featherowi danie, które normalnie starczyłoby na cay dzień - zupa piwna, zimna płyta, chleb...

[Feather]

Feather zasiadł tymczasem za stołem i grzecznie czekał na to, co przyniesie mu (i sobie) klacz. Gdy przyszła z tym wszystkim i położyła to na stole, ponownie zrobił wielkie oczy. Nie należał bowiem do tych, co dużo jedzą na śniadanie. Grzeczność jednak zobowiązywała, więc wrąbał wszystko kutluralnie, ciesząc podniebienie smakiem potraw, które przygotowała. W szczególności zasmakowała mu zupa, której nigdy nie jadł.
- Mmmm! Ta zupa jest przepyszna! Nigdy nie jadłem takiej... - pochwalił Spear, gdy jadł.
Po skończonym śniadańku wziął swoje i klaczy naczynia i umył je w zlewie, a na koniec pocałował ją w czubek noska.
- Dziękuję, jesteś wyśmienitą kucharką.

[Spearmint]

Zgodnie z zasadą "jedz śniadania jak król, obiady jak mieszczanin a kolacje jak żebrak", Spearmint napchała się śniadaniem wręcz nieprzyzwoicie. Wreszcie się odchyliła nieco w krześle i przymknęła oczy by, zgodnie z zwyczajem, zażyć drzemki po posiłku. Otwarła gwałtownie oczy, gdy usłyszała, że Feather myje naczynia. Znowu się zerwała z krzesła, ale było już za późno, wszystko było pozmywane. Spear usiadła z wrażenia na podłodze i po prostu się rozpłakała.
- Jestem złą, powolną klaczą. - Wychlipała.

[Feather]

Feather odłożył na bok suszenie tależy i przytulił klacz.
- Och... U nas tak jest, że ogier i klacz dzielą się obowiązkami. Nie jesteś zła wcale, jesteś naprawde wspaniałą, najlpiękniejszą na świecie klaczą, jaką znam. I rozchmurz się, proszę, bo inaczej zwiążę cię i będę tak długo robić malinki na twoim brzuszku, dopóki nie pojmiesz tego, jaka słodziutka i cudowna jesteś!
Posmyrał skrzydełkiem ją pod "pachą" i dał całuska, kolejnego.
- Dobra... Jakie masz plany na dzisiaj, kochana?