Pony Utopia

Black po zjedzeniu wysmienitej jajeczniczki pogładził swój brzuch na znak, że został napasiony i zwać się może pasibrzuchem od dziś dzień po wsze czasy a przynajmniej póki znów nie zgłodnieje.

- Kochanie, świetnie gotujesz. Dawno nie zjadłem tak dobrej jajecznicy.

Powiedział, po czym wstał i ucałował swoje kochanie. Niedługo potem jednak ubrał się ciepło w swój ocieplany bezrękawnik, a raczej zaczał się w niego ubierać po tym, jak postawił najedzone już dzieciaczki na ziemi. Spakował do swoich juk zabawki dzieci i odpowiednio je ocieplił (juki, nie zabawki). Gdy uporał się ze swoim bezrękawnikiem, założył na siebie swoje juki-nosidełka i położył się na ziemi przed dzieciaczkami.

- No, maluchy. Zabawki spakowane, zbierajmy się do żłobka, do Pani Sweet Lullaby. Tatuś ma dziś dużo do roboty, a mamusia pewnie chciałaby jeszcze sobie odpocząć i przygotować sobie plan naszej małej restauracyjki. Do Pony-Ekspressu, kierunek Żłobek wsiadaaaaaać.

I wydał odgłos paszczą mający przywodzić na myśl gwizd lokomotywy na stacji.

Beer jadła trochę dłużej niż Black, ale to tylko dlatego, że przy okazji karmiła dzieci. Gdy jej narzeczony poszedł się ubrać, ona jeszcze chwilę bawiła sie z dziećmi, i dopiero gdy wrócił, poszła sama narzucić na siebie jakiś płaszcz, by się nie przeziębić. Już ubrana, włożyła maluchy do juków.
-No, to chyba jesteśmy gotowi. - Cmoknęła w czółko wszystkie trzy kucyki w domu poza nią i ruszyli do żłobka

[z/t dla wszystkich. Zacznij w żłobku jak możesz]

Black miał dzisiaj parę w kopytach. Czuł to nawet w kościach, musiał zrobić jak najwięcej się dało. Sprowadził też dla siebie małą ekipę budowlaną zza miasteczka, płacąc im grosze, ale za to nadzorując pracę i wymagając. Obiecane pięć flaszek na łebka po robocie też się uśmiechało robotnikiom, więc praca trwała, a on sam nie bał się pobrudzić sobie kopytek. W rezultacie w pięć godzin odnowili na błysk cały lokal, włącznie ze złożeniem mebli. Jedyne co zostało, to wszsytko umyć, posprzątać i zrobić zamówienia, zatrudnić obsługę, która dla Beer byłaby odpowiednią współpracą. Z rozpędu, ciesząc się z dobrej roboty, wlepił wszystkim robotnikom po jeszcze jednej flasze i obiecał im po darmowej kolejce kiedy restauracja juz ruszy.

Zadowolony, choć wciąż nie widzący Beer, postanowił się ulotnić i poszukać przyszłej żony, by pokazać jej, jak się uwinął z robotą. Umył się i ruszył w miasto.

[z/t]

Wprowadził dzieci i swoją ukochaną na samą górę, i pomógł się Beer rozebrać z szaliczka.

- Już się lepiej czujesz kochanie? Zaraz ci zaparzę jakiejś herbaty, albo jakąś kawę jeżeli wolisz.

Powiedział spokojnie i rozjuczył się z dzieciaczków. Pozwolił im pochodzić sobie po mieszkaniu samopas i przytulił mocno swój pomarańczowy skarb. Dopiero po chwili się rozebrał i wprowadził ją do salonu.

- Nie, nie czuję się dobrze... - Szepnęła, idąc szybko do łazienki, gdzie zwymiotowała chyba wszystko, co dzisiaj zjadła. Nie ruszając się znad ubikacji, blada jak ściana i drżąca jak drzewo targane wichrem, szepnęła cicho:
- Muszę się czegoś napić... Mdli mnie od niepicia... To źle... - Spuściła wodę i spróbowała wstać, ale jej niezbyt wychodziło. Czuła się strasznie, i fizycznie i mentalnie.

Black upewnił się, ze dzieciaczki nie pójdą za mamą do łazienki i sam za nią poszedł. Gdy widział co się działo, odczekał aż skończy. Czuł dziwny smutek. Pomógł jej wstać i założył ją sobie na grzbiet.

- Wytrwaj kochanie. Odwyk zawsze jest ciężki. Ale masz mnie i dwójkę dzieci, by zająć ci czymś umysł. Wytrwaj dla nas.

Powiedział do niej cicho i zaniósł ją do sypialni. Na wszelki wypadek położył też obok łóżka miednicę, by mogła wymiotować znowu, jeżeli by jej się na to wzięło. Położył ją na łóżku i po chwili pomógł się też i dzieciaczkom do niej wdrapać.

- Tak długo wytrzymałaś skarbie. Nie zawiedź nas. Jeżeli nie mnie, to chociaż maluchów. One tak bardzo cię potrzebują.

Wyszeptał jej do ucha tuląc ją delikatnie i czule.

- Przepraszam, że wcześniej tak wybuchłem. Byłem zły, to moja wina.

Beer nie była w stanie słuchać Blacka. Zwinęła się na łóżku w kłębek i drżała tak, w takiej pozycji. Czuła się strasznie, jakby cały okres gdy nie piła uderzył w nią w jednej chwili. Chciała powiedzieć że to nie jest takie proste, ale nie miała sił otworzyć ust. Zamknęła wreszcie oczy i po prostu leżała, starając się jakoś uspokoić. Zaczęły jej szczękać zęby.

Przytulił ją mocno i pocałował w ucho. Najwyżej nie pozwoli jej pójść po alkohol nawet jeżeli będzie płakać.

- Już dobrze, skarbie, twoja rodzina przy tobie jest. Jesteśmy tu dla ciebie i zawsze będziemy. Prześpij się, powinno pomóc.

Głaskał czule jej policzek i chwilę trącał noskiem jej grzywę.

- Jesteśmy twoi tak jak ty nasza, kochanie.

Otaczała ją rodzina, tyle słyszała. Wreszcie uniosła zmęczone powieki i zdołała jakoś opanować nieposłuszne gałki oczne. Potoczyła nieprzytomnym wzrokiem po rodzinie - Blacku, Vermouthku, Haramu... Zdziwiła się mocno.
- Tato? Ale... Ty nie żyjesz. - Powiedziała słabym głosem na widok kogoś, kogo się nie spodziewała. Postawiła uszy do góry, jakby kogoś słuchała.

Black nie wiedział co zrobić. Chyba majaczyła. Miał nadzieję, że nie zacznie przez to szaleć, zważywszy na to, że dzieciaczki ułożyły się przy niej i w nią wtulały. Nie miał pojęcia co zrobić. Zglupiał.

Wreszcie obniżył nieco głos, by nie brzmiał jak jego.

- Już jest dobrze, kochanie. Jest dobrze.

Może ją to uspokoi?

Poruszyła bezgłośnie ustami, dalej nasłuchiwała, a potem wycelowała drżące kopyto w drzwi.
- Tak tato, dzieci śpią, twój zięć tam jest. - Powiedziała w powietrze i opadła znowu na poduszki.
- Mama też przyjdzie? Dark i Light też? Jak za wami tęskniłam. Śniło mi się, że zginęliście, wiesz? - Zachichotała, umilkła nagle i jęknęła głośno.
- Ale chyba jestem chora... Poproś mamę by zadzwoniła do doktora Heala, dobrze? - Zamknęła znowu oczy.

- Spokojnie kochanie, będzie dobrze. Nie jesteś chora. Poczułaś się tylko źle.

Pogłaskał ją czule po czole i ucałował je.

- Mama jeszcze pracuje, nie wiem gdzie są Dark i Light, pewnie gdzieś się bawią. Ale może potem mama do ciebie przyjdzie, jak ci nie przejdzie, dobrze? Poza tym, widzę, że masz dobrą i czuła opiekę.

Pogłaskał jej policzek i pocałował jej włosy.

- Jestem z tobą, Beer. Zajmę się tobą.

Powiedział już swoim głosem.

Beer machnęła na Blacka kopytem, jakby odpędzała muchę, prawie go uderzając. To nie byłoby mocne, ale odczuwalne.
- Powtórz tato, dobrze? Nie słyszałam, bo ktoś tu coś mówi... Tak, już spojrzę... - Odwróciła głowę w stronę Blacka. Jej blade oblicze zbielało jeszcze bardziej z strachu, a ona sama wbiła się głębiej w poduszki.
- Herold... Precz! Odejdź!- Pisnęła, przerażona.

Black zamarł. Na chwilę zakrył się kołdrą i zsunął z łóżka, tak by nie widziała go w swoim delirium. Przeczołgał się pod łóżkiem i zebrał śpiące źrebaczki. Zaniósł je do kojca w ich pokoju, ostrożnie i cicho, by Beer nie zwróciła na nich uwagi. Przykrył ich kocykiem i wyszedł zamykając drzwi. Nie chciał, by się obudziły, gdyby Beer krzyczała. Następnie chwycił nieco swojej charakteryzatorskiej kredy, jakiej używał do swojego Stroju z Nightmare Night. Wybielił sobie pyszczek i powoli wszedł do pokoju, zamykając za sobą drzwi.

- Beer?

Spytał znów innym głosem.

Gdy Black wrócił do sypialni, Beer leżała na brzuchu, oddychając ciężko. Z jej oczu płynęły łzy. Nawet nie unosiła powiek, po prostu mocniej wbiła twarz w poduszkę.
- Black... Co mi się dzieje? Boję się... - Szepnęła, dalej bardzo słabym głosem, ale bardziej przytomnym.
- Przecież... oni wszyscy nie żyją.... a ja ich.... - Zadrżała.